Ειδικότερα, αναφέρεται ότι είναι η επαναλαμβανόμενη επιθετική συμπεριφορά που εκδηλώνουν κάποια παιδιά εναντίον άλλων παιδιών που δεν τους έχουν βλάψει. Μπορεί να τους κοροϊδεύουν, να τους χτυπούν, να τους απειλούν, να διαδίδουν άσχημες φήμες γι’ αυτούς, να κάνουν προσβλητικά σχόλια, να καταστρέφουν τα πράγματα τους κ.α. Το κάνουν συνέχεια και συστηματικά.
Τα παιδιά που το ζουν αυτό είναι δυστυχισμένα, δε θέλουν να πάνε στο σχολείο. Φοβούνται, ντρέπονται, βρίσκονται σε απόγνωση, νιώθουν αδύναμα, αβοήθητα και μόνα. Το κρύβουν και δεν το λένε στους γονείς τους ή στους δασκάλους τους. Ξεκινούν την ημέρα τους και ξέρουν τι θα τους συμβεί.
Αν δούμε, λοιπόν, κάποιο παιδί να δέχεται σχολικό εκφοβισμό, πηγαίνουμε να το βοηθήσουμε και αμέσως ενημερώνουμε κάποιον μεγάλο. Αν συμβαίνει σε μας, δε διστάζουμε και δε ντρεπόμαστε να το πούμε στους φίλους μας, στους δασκάλους και στους γονείς μας.
Στο ίδιο πνεύμα, έγινε ανάγνωση και επεξεργασία κειμένων από τους υπεύθυνους εκπαιδευτικούς των τάξεων: «Τα μπαλόνια της φιλίας» (Α1΄τάξη),«Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε» Martine Agassi (Α2΄ τάξη), «Φίλοι» Μάκη Τσίτα (Β΄ τάξη) & «Το ψαράκι που φορούσε γυαλιά» Ρένα Ρώσση (Δ1΄).
Στο μάθημα της Φυσικής Αγωγής, στοχεύοντας στην καλλιέργεια της επικοινωνίας με μη προσβλητική, μη βίαιη γλώσσα, αξιοποιήθηκαν δραστηριότητες και σενάρια υπόδυσης ρόλων από το εκπαιδευτικό υλικό του εργαστηρίου «Λέξεις που πληγώνουν λέξεις που χαμογελούν» (Βιβλιοθήκη της Βουλής).