Στο πλαίσιο του προγράμματος σχολικών δραστηριοτήτων «Μένω δραστήριος & Υγιής» οι μαθητές των Στ1΄& ΣΤ2΄του σχολείου μας συμμετείχαν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Η άσκηση είναι φάρμακο» του Εργαστηρίου Φυσιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το πρόγραμμα έχει την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και εφαρμόζεται σε μαθητές ΣΤ΄ Δημοτικού και Α΄ Γυμνασίου. Οι σημαντικότεροι στόχοι της συγκριμένης δράσης είναι οι μαθητές να αναγνωρίσουν τη σημασία της σωματικής άσκησης στην προαγωγή της υγείας, να κατανοήσουν την επίδραση της άσκησης στη φυσιολογία και τη λειτουργικότητα του ανθρώπινου σώματος και να αναπτύξουν υγιείς στάσεις και συμπεριφορές. Λόγω των περιοριστικών μέτρων κατά της πανδημίας, το πρόγραμμα υλοποιήθηκε εξ ολοκλήρου διαδικτυακά από τη συνεργάτη του εργαστηρίου Φυσιολογίας Δρ. Φλώρα Ζαράνη, στην ηλεκτρονική τάξη της εκπαιδευτικού Φ.Α. και ολοκληρώθηκε σε 4 ώρες σύγχρονης διδασκαλίας.
Μπορώ να προσφέρω ό,τι κι εσύ, φτάνει να μου δώσεις τα εφόδια και την ευκαιρία… " Η 3η Δεκεμβρίου είναι ημέρα αφιερωμένη στους συνανθρώπους μας με αναπηρία. Θεσπίστηκε από τον οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 1992 με σκοπό την προώθηση δράσεων οι οποίες θα υποστηρίζουν τα άτομα με αναπηρία αλλά και τις οικογένειές τους. Επίσης, στοχεύει στην ενημέρωση και στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας απέναντι στα άτομα αυτά. Ο όρος αναπηρία αναφέρεται σε κάθε σωματική, διανοητική ή λειτουργική ανικανότητα η οποία περιορίζει μία βασική δραστηριότητα. Γενικά θα λέγαμε πως αναπηρία έχει οποιοδήποτε παιδί ή ενήλικας που χρειάζεται προσαρμογές στο περιβάλλον που ζει, κινείται ή εργάζεται. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, περίπου 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάσχουν από κάποιας μορφής αναπηρία, το 80% των οποίων ζει στις αναπτυσσόμενες χώρες. Στην Ελλάδα, ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία υπολογίζεται γύρω στο ένα εκατομμύριο, καθώς επίσημη απογραφή δεν έχει γίνει. Η εκτίμηση για τον αριθμό τους έχει προκύψει από ποσοστά της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας και άλλων κρατικών φορέων. Η χώρα μας ως κράτος, παρόλες τις προόδους που έχουν γίνει και τις οποίες οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, έχει να διανύσει ακόμα μεγάλο δρόμο, ώστε οι ανάπηροι συμπολίτες μας να ενταχθούν πλήρως και να μην αποκλείονται από την οικονομική, κοινωνική αλλά και πολιτική ζωή της. Οι δημόσιες υπηρεσίες δεν διαθέτουν πάντοτε όλες εκείνες τις υποδομές, για να διευκολύνεται η πρόσβαση των ανάπηρων συνανθρώπων μας. Η δόμηση των αστικών κέντρων αλλά και η δική μας ανεύθυνη συμπεριφορά, πολλές φορές δυσκολεύει την κίνηση των ανάπηρων συμπολιτών μας. Τέλος, πρέπει να σταθούμε στο γεγονός ότι πολλά σχολεία ανά την επικράτεια δεν στελεχώνονται με το απαραίτητο επιστημονικό προσωπικό, με αποτέλεσμα ορισμένα παιδιά με κάποια μορφή αναπηρίας να αδυνατούν να φοιτήσουν στο σχολείο της γειτονιάς τους. Το σχολείο, ως ένας εκπαιδευτικός αλλά και κοινωνικός φορέας, οφείλει να πρωτοστατήσει στον αγώνα για την προάσπιση των δικαιωμάτων των ανάπηρων συμπολιτών μας αλλά και σ’ αυτόν της ενημέρωσης και της ευαισθητοποίησης των πολιτών. Σε αυτή τη βάση στη σχολική μας μονάδα υλοποιήθηκαν, όπως κάθε χρόνο σχετικές δράσεις. Συγκεκριμένα, διοργανώθηκαν διαδικτυακές συναντήσεις των δασκάλων ειδικής αγωγής, Κατσίβελου Βασίλειου και Μπουραντά Σωτηρίας, με τους μαθητές όλων των τάξεων του σχολείου μας. Σκοπός αυτών των συναντήσεων ήταν να αναλυθεί η έννοια της αναπηρίας. Αρχικά, έγινε ο διαχωρισμός στις τέσσερις βασικές μορφές της και έπειτα αναλύθηκε η κάθε μία ξεχωριστά. Πραγματοποιήθηκε συζήτηση με τους μαθητές και αξιοποιήθηκαν εποπτικά μέσα, όπως εικόνες και βίντεο για περαιτέρω εμβάθυνση. Τέλος, στάθηκαν ιδιαίτερα στα μέτρα που οφείλει να λάβει η πολιτεία για να διευκολύνει τη ζωή των ανάπηρων συνανθρώπων μας αλλά και το τι πρέπει να κάνει ο κάθε πολίτης ξεχωριστά. Στο μάθημα της Φυσικής Αγωγής, μέσα από βίντεο που παρουσίαζαν αφηγήσεις παραολυμπιονικών, καθώς και μέσω της συζήτησης που ακολούθησε με τους μαθητές, έγινε προσπάθεια να μεταφερθούν τα παιδιά σε μια κατάσταση ενσυναίσθησης, αναφορικά µε το τι βιώνει ένα άτομο µε αναπηρία στην καθημερινότητά του. Επίσης, δόθηκε η ευκαιρία στους μικρούς μαθητές να κατανοήσουν ότι ο αθλητισμός για τα άτομα με αναπηρίες δεν είναι μόνο χαρά, διασκέδαση και άσκηση αλλά μια διαδικασία επίπονη και μακροχρόνια, που συμβάλλει στην αποκατάσταση, αλλά κυρίως στην ανεξαρτησία και στην επανένταξή τους στην κοινωνία. Σε μια κοινωνία που δυστυχώς, όπως προαναφέρθηκε, αντί να διευκολύνει τον αξιοθαύμαστο αγώνα υπέρβασης που καταβάλλουν, παρεμποδίζει την ενεργό συμμετοχή τους σε όλες τις εκφάνσεις της, καθιστώντας τους πολύ πιο τρωτούς στον κοινωνικό αποκλεισμό από τους υπόλοιπους πολίτες. Κλείνοντας, αυτό που πρέπει όλοι μας να θυμόμαστε είναι ότι τα άτομα με αναπηρία δεν αναζητούν τη λύπηση ή τη βοήθεια μας. Διεκδικούν ισότιμη αντιμετώπιση και σεβασμό. Δεν πρέπει λοιπόν να τους θυμόμαστε μόνο στις 3 του Δεκέμβρη. Αντιθέτως, οφείλουμε να προσαρμόζουμε την καθημερινή μας συμπεριφορά με τέτοιον τρόπο, ο οποίος να δείχνει σεβασμό στα δικαιώματα και στις ανάγκες τους.
|
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. ArchivesCategories |